در غروب سرد روز 24دی ماه 93 میزبان دکتر احمد ساعی بودیم. دکتر احمد ساعی 76 ساله و از پیشکسوتان دانش سیاست به همراه همسر محترم و اهل فرانسه خود در این گپ و گفت شرکت کرد. این برنامه به همت کارگروه علوم سیاسی خانه اندیشمندان و انجمن علوم سیاسی ایران برگزار شد.
بعد از مقدمات اولیه دکتر ساعی دعوت به سخنرانی می شود ابتدای صحبت خود از همسرش که در طول 42سال زندگی مشترک پابه پای او در داخل و خارج از ایران با وی بوده و تمام سختی را با وجود اینکه می توانست زندگی بهتری در کشورش داشته باشد به جان خریده تشکر می کند.حضار هم برای قدردانی از همسر ایشان وی را تشویق می کنند.
دکتر ساعی از تولد خود در شهر خوی آذربایجان غربی می گوید از سختی هایی که کشیده از حکومت فرقه ی دموکرات آذربایجان بر مناطقی از ایران به ریاست پیشه وری و خروج پیشه وری از ایران به دستور استالین می گوید و اینکه ابتدا پیشه وری امتناع می کند و بعدا قبول می کند که از ایران برود.سپس از روز21آذرماه و ورود ارتش شاه به تیریز و برخی خشونت های ارتش که خود با چشمانش دیده می گوید.اشاره ای می کند به قبولی در آزمون زبان آلمانی و کمک مالی پدر به وی برای ادامه تحصیل در خارج از کشور و علاقه بیشتر خود به فعالیت سیاسی نسبت به درس خواندن .
وی خود را در دوران مبارزه قبل از انقلاب طرفدار جبهه ی ملی و الگوی خود را دکتر مصدق می داند. از سختی های به وجودآورده شده برای خود و همسرش هنگام ورود به ایران در سال 52می گوید که به محض ورود توسط ساواک دستگیر می شود و تهدید می شود که در ایران فعالیت های سیاسی اش را ادامه ندهد.بخاطر مبارزات سیاسی برای تدریس در دانشگاه های ایران ممانعت به وجود می آورند ولی گاه گاهی در دانشکده های مختلف تدریس می کرد. از تحصن دانشگاهیان در یکی از طبقات وزارت فرهنگ{علوم فعلی} و تیر خوردن دکترنجات اللهی در بالکن وزارت و حمله نظامیان شاه می گوید.وی اضافه می کند جز افراد دانشگاهی برای استقبال از امام خمینی در فرودگاه مهرآباد بوده است.
در پایان نشست دکتر ساعی به پرسش های چند تن از حضار پاسخ گفت .یکی از حضار علت عدم وجود انگیزه کافی بین دانشجویان علوم سیاسی برای مطالعه و تحقیق بیشتر را جویا شد که ایشان گفتند"علت اصلی را در عدم جذب دانش آموختگان علوم سیاسی در قسمت های تخصصی دستگاه اداری به ویژه وزارت خارجه میدانم".
در خاتمه ایشان ابراز امیدواری کرد که با وجود نیروی عظیم انسانی افق های روشنی برای ایران وجود دارد و توصیه ای به دانشجویان علوم سیاسی کرد که همواره در کلاس های دانشگاه پرسش و پرسش گری را فراموش نکنند.